İŞTE BÜTÜN BUNLAR ŞİİR

Ahmet Karpınar ismine Yediiklim dergisinden aşinaydım. Şiirlerini severek okuduğum bir şairdi Karpınar. Şiir ve gönül birlikteliğinin ardından şimdi aynı şehrin havasını da soluyoruz şairle. Artık, Tokat’ın manevi ve şiire yaslı ikliminden yeni şiirler kuruyor Karpınar.

Dergilerdeki şiirlerinin yanında şimdi de Mahfel Yayınları arasında çıkan ilk kitabı Bütün Bunlar ile şiir yolculuğa devam ediyor Ahmet Karpınar. Otuz şiir var kitapta. Otuz nefes, otuz yürek çarpıntısı. Şiirlerin içinden gelen gümbürtüyü duymak için dizelere kulak vermek yeterli. Derinliğiyle okuyucuyu içine çağıran bir sesi var Karpınar’ın.

Kitabı adını veren Bütün Bunlar, kitabın ilk şiiri. İsim kapsayıcı bir hamle olmuş kitapta. İçi doldurulacak, hayatla beslenecek birçok imgeyi bünyesine alabilecek bir yoğunluk var “bütün bunlar”da. Bir şiirin adı olsa bile bu, bütün bunlar diyerek yaşadığımız her şeyi sığdırabiliyoruz içine.

Nedir bütün bunlar; boş geçen vakitler, denizin dalgası, yarı yolda kalanlar, yorgunluklar, hüzünler, ayrılıklar, kavuşmalar, şehirler, çiçekler, boşa çıkan umutlar, ölümler, kalımlar ve hepsinin ortasında; bütün bunlar.

Hayatla irtibatlı bir sesi var şairin. Dize akışı ve bütünlüğü şiirleri sımsıkı tutuyor. Yaşadığımız hayatın içinde kopukluklar olsa da şairin sesi oldukça derli toplu. Şiirde bölüm bütünlüğüne dikkat ediyor şair. Anlamı dağıtmadan yapıyor bunu. Şiiri okurken ritmi ve anlamı beraber yürütüyorsunuz.

“üzerime giydirilen topraktan
yaş almış sağ bırakılmışım
annem doğumumda teyellemiş bu sükûtu
ademoğlunun mutlak zamanından beri
bilmem çocukça ağlamayı” (s.12)

Şiirleri okurken her mısranın üzerinde durmak gerekiyor. Şair, sıradan bir cümlesi olsun istemiyor. İmgeler üzerinde çalışıldığını hissediyorsunuz girift anlamların içinize dokunuşundan. Özgün bir sesin oluşum aşamaları diyoruz buna. Şair anlatmak istediğini özel bir dünyadan kendine özgü bir sesle veriyor.

“ağzım müsrif bir tüccar gibi açılınca
çiçeğin yapraklarına niyetlenen cömert hayattan
zaman küf tutar kanıma hükmeder
kum saatiyle hıncımı kandırırım
atlar geçer çapraz kemiklerden” (s. 31)

Şiirin karşı duruş bir hali vardır. Hayata, aşka, mücadeleye, ezilenlere, gri renge, karmaşık rüzgâra, en çok da efkârlı vakitlere… Bunlar aynı zamanda şairleri besleyen mesajlardır. Bunlarla irtibatını güçlendirdikçe şair canlı bir şiir sesini de yakalar. Karpınar’ın sesinde şehrin sesini duyuyorsunuz, her an bir dünya telaşı çıkıyor karşınıza, bir yarayı bir çiçek kanatabiliyor. Sevmek çok zamansız oluyor ve gecenin öfkesi dinmek bilmiyor.

“yıkılmamış
yaşamayı öğrenmeye çalıştığım yerler
öyle duruyor iskelet çıtırtılarıyla
müstakil asil bencil
kaderi erguvan gibi kanatarak
mutlak bir vasfını naklederdi
anılarımsa kendini toplamakla meşgul” (34)

Uzun dizelerle şiir kurmayı seviyor Karpınar. Kitaptaki birçok şiirde uzun dizeler çıkıyor karşımıza. Dizeler uzadıkça ahengin kaçması gibi bir risk vardır. Kelimeler arasındaki ahengi kelime ritmiyle sağlıyor şair. Dize ne kadar uzarsa uzasın şiirin ahengi kaçmıyor.   

“bir nehrin kenarına değiyorum gitmekten çok beklemeyi öğreten” (s.45)

“son kez dönüp bakma iktidarınla tanınmıyorsun buralarda” (s.50)

“birden bire sakıngan sakıngan ilerliyoruz ve küf çalan düşlerimizde buluşuyoruz (s.62)

Kitabı okuyup bitirdikten sonra, bir süre durup zihninizde uçuşup duran imgelerin sakinleşmesini bekliyorsunuz. Sonra bir iç geçirip; “İşte Bütün Bunlar şiir!” diyorsunuz Türk şiirinin büyüklüğünü selamlayıp.

Aynı şehirde yaşamaktan mutluluk duyacağınız bir şair Ahmet Karpınar. İçten bir selamı çoğaltıp, gönülden dökülen bir muhabbetten sonra “İşte Bütün Bunlar…” diyerek güzellikleri çoğaltmak da vaktimizi bereketlendiriyor çoğu zaman.

İyi ki şiirler ve dostlar var.

Ahmet Karpınar, Bütün Bunlar, Mahfel Yayıncılık, 2024